یادش به خیرباد .نمی دانم که هنوز زنده است یا روی درنقاب خاک کشیده است .نوجوان بودیم وسالهای میانی دبیرستان که آنموقع شش ساله بود. دبیر ادبیات ما بود اگر اسم کوچکش را درست به خاطر بیاورم محمد علی بود امیدوارم که اشتباه نکرده باشم ولی از آنجا که مادبیرانمان را هیچگاه جسارت نمی کردیم که به اسم کوچک صدا کنیم مانند بسیاری ازدانش آموزان مودب امروزی بنابراین نیازی نبود که اسم کوجکش را یادبگیریم همان آقای فیاض ما را کفایت می کرد شاید بهترین معلمی بود که درعین مودب بودن کسی سر کلاسش شلوغ نمی کرد همه احترامش را داشتند . گاهی برایمان از روزنامه فردوسی آنروزها که ظاهرابه قول آن دوره ای ها مربوط به منورالفکرها می شد مطلبی میخواند و به یادمان می سپردیم .

     روزی برای ما شعر هردودریک شب ابولقاسم حالت را خواند یادم نمی رود که تاثیر بسیاری بر شاگردان گذاشت ازاو خواستم که که شعر را برایم بگوید که بنویسم گفت هفته بعد وهفته بعد هم هفته بعد که دیگرمن رویم نشد که اصرار کنم ولی همیشه درذهنم ماند . اینک به یاد استادی که نمی دانم هست یا میهمان خاک است شعری که آنقدر برایم عزیز بود هر دو در یک شب،

 اثر ابو القاسم حالت چاپ شده در  شماره 189مجله اخبار هفته (چاپ آبادان)  جمعه دوم تیرماه 1329 _ بها دو ریال !! 

                می رسید آن شب بگوش                   از سرای مرد مسکینی صدای شیونی
               در شکنج زایمان                                نعره ها بر می کشید از دل زن آبستنی
               نیست دکتر تا زند                              از پی تسکین سوز درد بر او سوزنی
               از طبابت بی خبر                                پیر زالی بر تن بیمار مالد روغنی
               دم به دم آن شب چراغ                      کشته می شد تا که بادی می وزید از روزنی
               با چنین رنج و عذاب                           آن شب آن جا یک پسر زایید و یک دختر زنی
               لیک زن آخر ز درد                               جان سپرد و یافت زیر خاک جای ایمنی
               آن دو کودک در جمال                          این یکی شیرین لبی بود، آن یکی سیمین تنی
               در محیطی پر گزند                          هر دو در یک شب ز یک مادر به دنیا آمدند


               مرد بعد از مرگ زن                             دید نتوان کودکان را بی کس و تنها گذاشت
               یک زن دیگر گرفت                              سر نوشت آن دو کودک را بدان زن واگذاشت
               زن پدر، مادر نشد                               زانکه آخر دست رد بر سینه ی آن ها گذاشت
               تا که سو ء تربیت                               در نهاد آن دو تن سو ء اثر بر جا گذاشت
              وان پدر وقتی که مرد                         در جهان از خود دو طفل بی سر و بی پا گذاشت
              رفته رفته آن پسر                              پا به راهی زشت با رفتار نا زیبا گذاشت
              خواهرش هم شد خراب                    چون بنای دوستی با دختری رسوا گذاشت
              مختصر آخر شبی                              آن به دزدی دست زد این پای در فحشا گذاشت
              از برای انتفاع                                 هر دو در یک شب برآوردند سر در اجتماع


               دختر اندر خانه ای                             مدتی در منجلاب ننگ و شهوت غوطه خورد
               تا که در آن کار زشت                          گشت بیمار و میان بستر افتاد و فسرد
              وان پسر تا مدتی                              سر پی دزدی نهاد و پا به ناپاکی فشرد
              چون مرض شدت گرفت                     عاقبت دختر شبی بد نام و بی کس جان سپرد
               مرگ او را در ربود                               یا که از دامان هستی لکه ننگی سترد
              در همان شب آن پسر                       بود از بامی به بامی در خیال دستبرد
              ناگهان از لغزشی                              بر زمین افتاد از بالا و مغزش گشت خرد
              آری آری عاقبت                                این به کاری پست جان داد آن به راهی زشت مرد
             تلخ کام و تیره بخت                        هر دو در یک شب به سختی زین جهان بستند رخت

    یاد شعری از شاعری آلمانی افتادم بنام عزراییل که داستان مردی در روستایی است که شب تا سحر بر

پشت اسب می تازد که فرزند بیمار خویش را نجات دهد ولی سپیده دم هنگامی به نز د پزشک می رسد که فرزند جان داده است .