مروي هم مي رود همانند ديگراني كه رفتند ونشسته ايم به انتظاركه كي نوبت اني مي شود

كه برايمان بيش از همه عزيز است.

 چند صباحي مي گوييم ومي شنويم وبعد همه چيزعادي مي شود انگارنه انگار كه روزي چنين جايي بوده كه بزرگاني كه هريك افتخار كشوري هستنند در ان  رشد يافته  به بلوغ علمي رسيده اند

واثاري ماندگار از خويش براي ايندگان به جاي گذاشته اند 

وقتي مي شنوم يا در جايي مي خوانم  دركشوري ان محلي كه در برهه اي از زمان  نويسنده اي شاعري هنرمندي و  .... زندگي مي كرده را تا ابد به نام وي دست نخورده نگاه مي دارند وبسياري هرروز به بازديد ان مي روند و به اين وسيله بزرگ وبزرگي را پاس مي دارند دلم مي گيرد

انكس كه گامي در راستاي هدفي انساني برمي دارد بزرگ است وتاريخ چيزي نيست جز ذكري

از همين بزرگان

.بيچاره ملتي كه اين نكته بديهي را نفهمد